Prozesu psikoterapeutikoak, niretzat zentzuzkoa den ikuspegitik behintzat, ez du bermatzen ez pazientea sendatuko denik, ez zoriontasuna aurkituko duenik; era berean, ez du bat egiten pazientearen kexarekin. Hain zuzen ere, eten egiten du autokondeszendentzia, eta ez du eskaintzen arazoa konpontzeko edo ezabatzeko ez gidalibururik, ez agindu sortarik. Terapian ez dago ez epairik, ez aholkurik; terapian entzun egiten da, eta errespetatu eta galderak egin. Topaketa terapeutikoak etenaldi bat sortzen du pazienteak bere burua esplikatzeko eta justifikatzeko daukan moduan, eta, horrela, arrakalatu egiten da bere buruaz zeukan irudia (autoirudia). Nolabaiteko harridura eta deserosotasuna eragiten du terapiak, eta askatasuna eta baliabidek eskaintzen ditu norberak izatea uste ez zuen hura ere izaten hasteko; horrek guztiak, ondorioz, zerbait berria ahalbidetzen du.
Zentzu horretan, nire iritziz, honako hau da psikoterapiaren helburua: etengabe kontzientzia hartzen laguntzea eta insight-a ahalbidetzea autosostengua garatzeko tresna gisa. Psikoterapiak onura bat bilatzen du: norbere aspektu jakin batzuk argitzea, bistaratzea eta agerian uztea, hain zuzen ere nork beretzat onartu ere egiten ez dituen aspektuak, ez dutenak bat egiten norberak bere buruaz daukan irudiarekin. Horrek guztiak “norberari buruzko kontzeptua” zabaltzea eta malgutzea dakar, eta, beraz, geure burua ez ezagutzera garamatza, eta prozesu hori, batzuetan, deserosoa suertatu daiteke, norberak aurrez sortutako autoirudia (izan uste duguna) itxuraldatzea dakarrelako.
Leer el resto de esta entrada »