Nire iritziz, psikoterapiak ez du moralizatzailea izan behar: ezin da izan ez ebanjelio bat, ez onerako gida bat. Psikoterapiaren jarrerak erabat etikoa izan behar du bi zentzutan: alde batetik, terapeutak hainbat konpromiso etiko dauzka kontsulta egiten duen pertsonarekiko (sekretu profesionala…); beste alde batetik, terapiaren ikuspegia edo helburua etika horren gainean ardazten da. Alde horretatik, norbaitek terapia egiteko nahia balu bakar-bakarrik bere burua errugabetzeko, zuritzeko edo arintzeko asmoz, nik, terapeuta gisa, ez nuke onetsiko. Terapiaren jarduna ez da bideratzen pazientearen interes indibidualista, lasaitasuna eta aldartea asetzera, baizik eta haren bakantasuna eta berezitasuna lantzera. Terapiaren xedea nork bere tranpak eta manipulazioak aztertzea da, baita aztoratzen gaituztenean ere (eta, bereziki, orduantxe).

Psikoterapia ez da moralizatzailea, eta ihes egiten dio idealismoari, ez baitu izateko modu jakin bat ahalbidetzen eta goratzen. Terapeutak ez du sustatzen jokabide jakin bat, horrela eginez gero pazientea baldintzatuko bailuke bere iruditeriarekin (gustua, estiloa, lehentasunak). Psikoterapiaren jarrera etikoa da: sekretuan dagoenaz arduratzen da, lurpekoaz, higuingarri zaigunaz, norbere infernuez, itzalpekoaz, geure bazter guztiez.

Leer el resto de esta entrada »